รีวิวหนัง Snow White – ในวันที่กระจกวิเศษขาดไร้มนต์ขลัง

น่าจะเป็นภาพยนตร์ที่คนดูรอจองกฐินกันมากที่สุดเรื่องหนึ่งกันเลยครับสำหรับ Snow White ภาพยนตร์ดัดแปลงจากนิทานสุดคลาสสิคที่ทำออกมาแล้วหลายเวอร์ชั่น กลับมาอีกครั้งในรูปแบบของ Live Action ทุนสูงพร้อมการแคสติ้งที่กลายเป็นกระแสในวงกว้าง เสียงวิพากษ์วิจารณ์มากมายเข้ากลุ้มรุมตัวโปรเจ็กต์ตั้งแต่เริ่มสร้างยันปัจจุบัน มาวันนี้ตัวภาพยนตร์เข้าฉายเรียบร้อย หลายคนรอลุ้นว่าหนังจะฝ่ากระแสไปได้ไกลขนาดไหน บางคนอาจรู้สึกว่า เรเชล เซกเลอร์ จะพาหนังดิ่งลงเหวแบบไม่ต้องลุ้น แต่กับผมที่เข้าไปดูมาแล้วเรียบร้อยอยากจะบอกว่า ตัวหนังจะมีหรือไม่มีเรเชลก็ไม่สำคัญ เพราะ Snow White เวอร์ชั่นนี้ย่ำแย่ในทุกภาคส่วนจากตัวของมันเอง ราวกับซัดแอปเปิ้ลอาบยาพิษเข้าไปแล้วไม่มีใครมาทำให้ฟื้นยังไงยังงั้น

เนื้อเรื่องของ Snow White คิดว่าหลายๆ คนคงรู้อยู่แล้ว ความเป็นนิทานทำให้ไม่ซับซ้อนอะไรมาก และอาจจะซับซ้อนน้อยเกินไปจนล้าสมัยไปแล้วในสมัยนี้ ทีมงานจึงตัดสินใจปรับเปลี่ยนและเพิ่มบางประเด็นเข้าไปเพื่อให้ล้อไปกับปัจจุบันได้ง่ายยิ่งขึ้น เช่นการหยอดเรื่องประเด็นการเมือง หรือความกล้าที่จะต่อต้านความอยุติธรรมเข้าไป รวมถึงการปรับให้เจ้าชายกลายเป็นผู้นำแก๊งค์โจรป่า เหล่านี้ดูจะเป็นไอเดียที่อาจเข้าท่าบนหน้ากระดาษ แต่กลับเอามาใช้จริงได้ไม่เวิร์คนัก ราวกับทีมงานมีความย้อนแย้งในตัว ใจหนึ่งก็อยากจะลองปรับเรื่อง แต่ก็ห่วงความคลาสสิคในการเป็นนิทานของมัน ส่งผลให้การนำเสนอดูอิลั่กอิเหลื่อตลอดทั้งเรื่อง บางซีนบิลด์มาใหญ่โตเพื่อจบในซีนถัดมา ทุกสิ่งทุกอย่างดูง่ายไปเสียหมด เราอาจอนุมานได้ว่าหนังแฝงเมสเสจให้เด็กๆ มีความกล้าเข้าไว้แล้วปัญหาก็จะคลี่คลาย แต่ในแง่ของความบันเทิงบันจอภาพยนตร์มันกลายเป็นเรื่องอิหยังวะขึ้นมาทันที เพราะตลอดทั้งเรื่องเราไม่ได้รู้สึกว่าราชินีพาวเวอร์ฟูลขนาดนั้น จนอดตั้งคำถามไม่ได้ว่าเคลียร์ปมง่ายกันขนาดนี้ แล้วทนมาทำไมตั้งหลายปีกันนะ

หนึ่งในสิ่งที่พอจะสามารถชื่นชมได้ว่าน่าทึ่งคือเหล่าตัวละครคนแคระที่เป็น CG ความละเอียดสูง จุดนี้ทำได้ดีมาก ทั้งรายละเอียด การเคลื่อนไหว หรือการแสดงอารมณ์บนใบหน้าล้วนน่าทึ่ง รวมไปถึงสัตว์ต่างๆ ตามป่าเขาที่ออกแบบมาได้ดูนุ่มฟูมาก อยากตรงเข้าไปอุ้มสุดๆ แต่จะว่าไปเราไม่ค่อยเห็นสโนว์ไวท์ในเวอร์ชั่นนี้ปฏิสัมพันธ์กับสัตว์ป่านัก ทำให้ขาดไร้รสชาติบางอย่างไปเหมือนกัน ราวกับจะปรับบทให้นางเป็นหญิงที่ดูแกร่งมากขึ้น ไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างในอนิเมชั่นที่เคยเห็น

ถึงตรงนี้แล้วไม่พูดถึงสโนว์ไวท์ก็คงไม่ได้ ราเชล เซกเลอร์ ในบทบาทนี้ต้องพิสูจน์ตัวเเองอย่างมากว่าเธอคู่ควร ซึ่งในเรื่องการแสดงหรือการร้องเพลง ก็น่าจะทำให้หลายๆ คนหมดข้อสงสัยไปได้เปลาะว่าทำไมเธอจึงได้บทนี้ ด้วยพลังเสียง การแสดง ความหมายของเพลง เธอขจัดความน่ากังขาในตัวเองออกไปได้หลายส่วน เป็นสโนว์ไวท์ในแบบที่เธอเป็นได้อย่างดีที่สุด แต่จะทะลุฟิลเตอร์หรือแทนภาพจำของผู้ชมหลายๆ คนได้ไหม อันนี้ก็เป็นเรื่องปัจเจกแล้วครับ แต่ละคนก็คงไม่เท่ากัน

น่าเสียดายที่แม้จะมีเพลงที่ความหมายดีและน้ำเสียงผู้ร้องก็ไพเราะ แต่บริบทของพาร์ทมิวสิคัลที่น่าจะเป็นคิลลิ่งพาร์ทของหนังได้ง่ายๆ กลับไร้พลัง และดูไร้ความหมาย แค่ฟังเพราะๆ แล้วก็จบไปไม่ได้ขับเคลื่อนอะไรเนื้อเรื่องเลย เทียบกับ Moana 2 เมื่อปลายปีก่อนก็ถือว่าด้อยกว่าในแง่ของความไหลลื่น และยิ่งเทียบไม่ได้กับ Wicked ที่เหนือชั้นกว่าในทุกกระบวนอย่างไม่เห็นฝุ่น ไม่ว่าจะด้านอิมแพค การขับเคลื่อนเนื้อเรื่องและตัวละคร หรือเทคนิคการนำเสนอที่เราไม่รู้สึกว่าถูกถีบออกมา อดไม่ได้ที่จะต้องนำไปเปรียบเพราะขานั้นเซตบาร์ใหม่ของซีนมิวสิคัลไว้แล้วและมันดีงามจนลืมได้ยากเหลือเกิน

ขณะที่ กัล กาดอท ในบทของแม่มดชั่วร้ายนั้น ก็รู้สึกว่าตัวเธอไม่ได้มีปัญหาในการแสดงอะไร แต่บทของเธอมันไม่ส่งและค่อนข้างแย่เลย การกระทำของแม่มดหลายๆ ครั้งทำให้เรารู้สึกไปว่า “ทำแบบนั้นไปทำไม?” ซึ่งมันก็เชื่อมโยงกับเรื่องก่อนหน้าที่เรารู้สึกว่าแม่มดราชินีคนนี้ไม่ได้ทรงพลังอะไรเลย ไม่มีบารมีด้วย เซตติ้งของโลกมันจึงอ่อนยวบมากๆ โดยเฉพาะช่วงท้ายๆ ที่คือดูไปคิ้วขมวดไป ขณะที่คาแรคเตอร์หัวหน้าโจรและชาวแก๊งค์ก็ไม่ได้มีอะไรน่าจดจำมากนัก หนังล้มเหลวในเรื่องการสร้างสถาพแวดล้อมรอบๆ สโนว์ไวท์จริงๆ อาจมีดีหน่อยก็คนแคระ แต่ก็ไม่ถึงกับยอดเยี่ยมอะไร

โดยสรุปแล้ว Snow White เป็นภาพยนตร์ที่ยังพยายามรักษาความคลาสสิคบางอย่างไว้ พร้อมๆ กับปรับบทเพื่อความทันสมัยขึ้น เพียงแต่นำเสนอออกมาได้ธรรมดาและไม่น่าจดจำ เราเห็นได้ชัดถึงความพะว้าพะวง หรือรอยแผลบางอย่างของบทและโปรเจ็กต์ซึ่งคงมีปรับแก้บ้างไม่มากก็น้อย ท้ายที่สุดมันอาจจะยังเป็นหนังที่ดูได้เพลินๆ ถ้าหากคุณอยากดูว่าเรเชล เซกเลอร์ทำหน้าที่สโนว์ไวท์ได้ดีขนาดไหน แต่ก็อย่าคาดหวังในส่วนอื่นๆ ไป เพราะหนังเรื่องนี้ไม่มีมนต์ขลังใดๆ ให้ประทับจิตหรือจดจำในใจสักเท่าไหร่นัก