Digimon Adventure Last Evolution Kizuna – รีวิว การเปลี่ยนร่างครั้งสุดท้ายที่ไม่ร้องไห้อย่างที่คิด

Digimon Adventure Last Evolution Kizuna – รีวิว การเปลี่ยนร่างครั้งสุดท้ายที่ไม่ร้องไห้อย่างที่คิด – ก่อนอื่นคงต้องบอกว่า Digimon Adventure Last Evolution Kizuna คือหนึ่งในหนังที่ผมคาดหวังมากที่สุดของปีนี้ ผมชอบดิจิมอน ผมรักดิจิมอน หนึ่งใน Childhood’s greatest memory ของผมที่จำได้ติดตาคือตอนอากุมอนวอร์ปเปลี่ยนร่างเป็นวอร์เกรย์ม่อนครั้งแรก เกมของ PS1 ที่ผมเล่นซํ้าบ่อยที่สุดคือ Digimon Card Battle หรือกระทั่งการอกหักครั้งแรกในชีวิตก็ยังไม่อาจเรียกนํ้าตาผมได้เท่ากับตอนไทจิลาอากุมอนกลับโลก ดังนั้นแม้จะบอกว่าคาดหวังสูง แต่ผมก็พร้อมจะอินเข้าไปในโลกของดิจิมอนได้อย่างง่ายดาย ขอเพียงไม่กี่ฉากที่ทัชชิ่งใจผมได้ ผมก็พร้อมอวยแบบไม่ลืมหูลืมตา ว่าง่ายๆ ว่ามันยากมากๆ ที่หนังเรื่องนี้จะทำให้ผมผิดหวัง

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังทำได้ และใช่ครับ ผมค่อนข้างผิดหวังกับหนังเรื่องนี้

เอาเข้าจริงตัวหนังเปิดมาได้อย่างน่าตื่นตาตื่นใจกับฉากแอคชั่นของเด็กผู้ถูกเลือกกับดิจิมอนคู่หูที่ค่อนข้างสมกับความเป็นภาพยนตร์คือสนุกและลื่นไหลใช้ได้เลยก่อนจะเข้าสู่ฉากเปิดเรื่องและเพลงเบรฟฮาร์ตดังขึ้น ซึ่งผมคิดว่านั่นน่าจะเป็นช่่วงเวลาที่ไฮป์ที่สุึดของผมระหว่างรับชมแล้วล่ะ เพราะหลังจากนั้นเมื่อเนื้อเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ กราฟก็ค่อยๆ หัวทิ่มลง แม้จะกระเตื้องขึ้นมาเล็กน้อยช่วงท้าย แต่ก็ไม่อาจถึงจุดที่ทำให้ผมและอีกหลายๆ คนพอใจได้อยู่ดี

Digimon Adventure Last Evolution Kizuna มีปัญหาในหลายๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นการเดินเรื่องที่เนิบนาบ การตัดต่อที่ทำได้ไม่ถึง หรือกระทั่งใส่เพลงประกอบผิดจังหวะ แต่ส่วนตัวคิดว่าปัญหาใหญ่ที่สุดคือการเกลี่ยบทไม่ว่าจะทั้งในส่วนของคนหรือดิจิม่อนนี่แหล่ะ จริงๆ ก็พอเข้าใจได้ว่าเน้นไทจิกับยามาโตะ แต่เด็กผู้ถูกเลือกในเจนแรกคนอื่นๆ ก็ควรจะมีบทบาทมากกว่านี้สักหน่อย โดยเฉพาะในส่วนของโซระและมิมี่ หรือโจ ที่แทบจะกลายเป็นตัวประกอบโดยสมบูรณ์ ส่วนพวกเจน 2 ที่เหมือนจะมารับเชิญเฉยๆ พอมีบทเท่านี้ก็จัดว่ายังสมเหตุสมผลอยู่

แต่เรื่องคนไม่เท่าไหร่ เพระเข้าใจว่าพยายามเค้นไทจิกับยามาโตะในแง่ของฟิลลิ่ง แต่กับบทของดิจิม่อนเนี่ย ผมว่ามันเป็นปัญหาที่ใหญ่พอดูในเรื่องของร่างพัฒนาที่มีให้เห็นไม่เยอะนี่แหละ ขนาดตัวเอกระดับอีลิทอย่างอากุม่อนยังมีร่างพัฒนาให้ดูไม่ครบ ไม่ต้องพูดถึงตัวประกอบอื่นๆ ที่อีโวร่างเดียวตลอดศก สู้ไม่ได้ก็ไม่ไปต่อร่างเดิมยันเต ทั้งๆ ที่พวกเขาก็โตขึ้น ผ่านอะไรมาเยอะขึ้น ดิจิม่อนก็แปลงร่างไปถึงขั้นสุดยอดกันได้หมดทุกผู้ทุกคนแล้ว แต่ดันไม่มีการโชว์ออกมาให้เห็น อันนี้น่าหงุดหงิดมาก ขนาดเป็นภาคปิดฉากแล้วยังจะกั๊กอะไรกันอีก

แต่แน่นอนว่าระหว่างดูไปพร้อมอารมณ์ที่หดลงเรื่อยๆ ผมยังมีความหวังว่าไคลแมกซ์ช่วงท้ายจะสามารถทำได้ดี แบบว่าหากมันทำถึงผมก็พร้อมจะกลับลำมาอวยจริงจังแบบไม่มีลืมหูลืมตา ซึ่งความจริงเป็นอย่างไรก็น่าจะรู้กัน ไม่งั้นผมคงไม่มารีวิวบ่นอยู่อย่างงี้ (ฮา) ส่วนที่ผ่านคือแอคชั่นที่พอถูไถ แต่การบิลด์อารมณ์ร่วมให้ผู้ชมกับแอร์ไทม์ในฉากไคลแมกซ์ของเหล่าเด็กผู้ถูกเลือกมันเละเทะมาก ราวกับว่าไทจิและยามาโตะต่างแบกความหวังในการต่อสู้อยู่ 2 คน ขณะที่พวกคนอื่นๆ แม้ว่าเหมือนจะช่วยแต่ก็ไม่ได้จัดเต็มอะไรเลย ยํ้าอีกทีว่าเข้าใจในการพยายามเทบทให้ 2 คนนี้ แต่ผมรู้สึกว่ามันโดดเดี่ยวเกินไป และเพื่อนๆ ที่ร่วมฝ่าฟันกันมาก็น่าจะมีส่วนร่วมมากกว่านี้

ขณะที่บทซึ้งที่สุดของผมก็ยังคงเป็นฉากในเทรลเลอร์กับประโยคพิฆาตใจชายชาตรี “โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะไทจิ” อยู่ดี คือแค่ได้ยินก็รื้นแล้ว ขนาดว่าบทไม่ส่งอารมณ์อะไรช่วยเลย ทั้งยังได้ฟังมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ทว่าท้ายที่สุดมันก็หยุดแค่รื้นแต่ไม่ไหลออกมา ผมมั่นใจมากว่าจะร้องไห้แน่ๆ ก่อนเข้าโรง แต่ขนาดฉากไม้ตายยังบีบได้แค่นี้ นํ้าตาผมก็คงต้องเก็บเข้าลิ้นชักแล้ว ไม่มีการขยี้ก่อนหรือแม้กระทั่งขยี้ต่อทั้งที่ทำได้ บทจะต้องจบก็จบเอาดื้อๆ เสียอย่างนั้น เกิดเป็นคำถามในใจอย่างทันท่วงทีว่า “จบแล้วเรอะ?”

แต่ถึงร่ายยาวมาจะยังไม่มีคำชมเลย ผมก็ยังรู้สึกว่าอยากจะแนะนำให้ใครก็ตามที่เป็นแฟนดิจิมอนได้มาดูมันกับตาอยู่ดี อย่างน้อยๆ การได้เห็นตัวละครที่เรามีความผูกพันธ์กันในวัยเด็กเติบโตขึ้น ทำอะไรที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ว้าวุ่นใจกับชีวิตของตัวเองมากขึ้น ก็ทำให้เรารู้สึกเอ็นดูพวกเขาอยู่ในที และสามารถยิ้มได้ราวกับได้เจอเพื่อนเก่าอีกครั้งหลังไม่ได้พบมานาน รวมไปถึงเหล่าดิจิมอนที่ยังคงความน่ารักไม่สร่าง ไม่ว่าจะในแง่รูปลักษณ์หรือการทำอะไรเปิ่นๆ ไม่สนโลกสนสังคมของพวกเขาก็ยังคงพาให้เราหัวเราะได้เหมือนกับตอนที่ยังคงเป็นเด็กที่ต้องตื่นเช้าเปิดช่อง 9 การ์ตูนดูทุกเสาร์-อาทิตย์

Digimon Adventure Last Evolution Kizuna เป็นการเรียกคืนความทรงจำที่สวยงามในอดีตโดยการฉายให้เห็นอีกครั้งและยํ้าเตือนถึงความสำคัญในการคงอยู่ของมัน เพื่อจะก้าวเดินต่อไปตามครรลองชีวิตอย่างมั่นคง ซึ่งมันไม่ได้หมายถึงแค่ตัวละครในเรื่อง แต่ยังหมายรวมถึงแฟนๆ ที่เติบโตตามกันมาอีกด้วย เพราะฉะนั้นผมจึงหงุดหงิดที่กำแพงอันแสนหอมหวานนี้มันไม่สูงหรือกว้างพอให้ผมต้องตะกายข้ามอย่างยากลำบาก ผมอยากถูกความเป็นเด็กฉุดรั้งอีกครั้ง อยากบอกจาก Last Farewell กับซีรีส์ที่รักที่สุดทั้งนํ้าตา อยากเห็นการแปลงร่างครั้งสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ อลังการ เต็มไปด้วยการโถมทุกสิ่งทุกอย่างที่มีของเหล่าเด็กผู้ถูกเลือกเพื่อไม่ให้ค้างคาในความรู้สึก ไม่เลย มันไม่เกิดขึ้น ผมแค่ยิ้มให้มันแล้วก้าวผ่านมาได้ง่ายๆ เพียงนํ้าตารื้นเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งๆ ที่เรื่องนี้มีวัตถุดิบชั้นเยี่ยมล้นมือพร้อมจะพังเขื่อนแฟนๆ ทุกๆ คนแท้ๆ น่าเสียดายจริงๆ ครับ