รีวิวหนัง Flat Girls ชั้นห่างระหว่าง เ ร า – ชีวิตคนแฟลตที่อยู่แค่เพื่ออยู่

Flat Girls ชั้นห่างระหว่าง เ ร า ภาพยนตร์ดราม่าเปิดปีของทาง GDH ที่เรียกกระแสได้พอสมควร กับเรื่องราวความสัมพันธ์เชิงยูริในแฟลตตำรวจซึ่งในตัวอย่างคล้ายจะนำเสนอเชิงชักจูงให้เรารู้สึกไปแบบนั้น แต่หลายๆ คนก็พอจะทราบว่าของจริงในจะมีบิดไปบ้างไม่มากก็น้อย เมื่อประกอบกับเครดิตของผู้กำกับที่เคยมีงานซีรีส์ขึ้่นหิ้งอย่าง “One Year 365 วัน บ้านฉันบ้านเธอ” และนางเอกหน้าใหม่แต่มาแรงอย่าง “เอินเอิน ฟาติมา” ทำให้ Flat Girls กลายเป็นงานที่ถูกตั้งความหวังมากไปโดยปริยาย

Flat Girls เล่าถึงชีวิตของ แอน และ เจน สองสาวเพื่อนซี้ต่างวัยที่โตด้วยกันมาในแฟลตโดยที่แม้จะสนิทและให้ความรักต่อกันในหลายๆ ความหมาย แต่แฟลตคือจุดที่ทั้งคู่มีความคิดป็นเส้นขนานไม่อาจลงรอย เมื่อคนหนึ่งคิดว่าแฟลตคือบ้านที่อยากจะอยู่ตลอดไปเพราะเป็นสถานที่หลบหนีจากความหงุดหงิดในบ้านจริง ขณะที่อีกคนต้องการเหลือเกินที่จะออกไปข้างนอกในสักวันโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะออกไปอย่างไร

ตัวหนังเปิดหน้ามาอย่างชัดเจนถึงความแตกต่างของ 2 ตัวละครเอกโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของฐานะ โดยเฉพาะตัวละครแอนของเอินเอินที่หากไม่ใช่เจนก็ต้องเป็นเงินนี่แหละที่เธอจะรักและบูชา เนื่องจากความจนและสิ้นไร้ไม้ตอกของครอบครัว อย่างไรก็ตามตัวหนังไม่ได้มีจังหวะโฉ่งฉ่างหรือกระชากอารมณ์อะไรนัก แม้จะพยายามจี้จุดที่แตกต่างอย่างจงใจ ใครที่ไม่ถนัดดูภาพยนตร์ซึ่งมีการเดินเรื่องในสไตล์ช้าๆ เนิบๆ ก็อาจจะรู้สึกว่ามันเนือยเกินไปสักหน่อย นอกจากนี้หนังยังพยายามใช้สัญญะทางภาพมาบอกเล่าเรื่องราวแทนสิ่งที่ตัวละครบอกไม่หมด ทำให้รู้สึกว่ามีความอาร์ทอยู่ประมาณหนึ่งแต่ก็ไม่ได้หนักหนาหรือดูยากอะไร

และการที่ผู้กำกับเคยมีชีวิตเป็นเด็กแฟลตมาก่อนก็ทำให้สามารถถ่ายทอดความเป็นแฟลตออกมาได้ดีไม่ว่าจะในด้านของวิชวลหรือการบอกเล่าเรื่องราวที่วนเวียนอยู่ด้านใน ผู้ชมจะสัมผัสได้ว่าแฟลตในเรื่องนี้ไม่ใช่แค่สถานที่แต่คือตัวละครอีกตัวหนึ่งซึ่งมีเส้นเรื่องและซีนเป็นของตัวเอง หลายๆ สิ่งจึงถูกถ่ายทอดออกมาอย่างมีความเป็นธรรมชาติ

แต่ก็อาจเพราะความธรรมชาติที่ผู้กำกับคุ้นเคย ทำให้เรารู้สึกว่าผู้กำกับลืมเล่าบางอย่างไปอยู่ตลอดจนขาดความลื่นไหลของการเดินเรื่อง หลายๆ ซีนมักต้องใช้การอนุมานเอาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมาแล้วเพื่อทำความเข้าใจกับซีนตรงหน้า คล้ายว่าเป็นความธรรมชาติที่ผู้กำกับรู้สึกว่าชาชินจนอาจคิดไปว่าไม่ต้องเล่าเพิ่มตรงนี้ก็ได้ ดูจนจบเรื่องคือเราไม่กังขาในสาส์นหรือสิ่งที้่หนังต้องการจะสื่อ เพียงแต่ระหว่างทางมันขาดพลังส่งที่เพียงพอ นับรวมไปถึงซีนไคลแมกซ์ช่วงท้ายที่พอหนังมาทรงเนิบเกือบทั้งเรื่อง แต่ก็พยายามขมวดทุกอย่างสู่ไคลแมกซ์ มันกลายเป็นว่าเหมือนเครื่องเย็นไปจนเร่งไม่ขึ้นเสียอย่างนั้น

ส่วนตัวแล้วชอบหลายๆ อย่างในเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเมสเสจ ไดเรคชั่น หรือความสัมพันธ์ของตัวละครหลายๆ คู่ที่หนังเลือกจะไปในทางที่เรารู้สึกว่ามันกล้าหาญและท้าทายอยู่ในที แต่ก็เพราะหนังมาในทางพยายามจะเรียลและจับต้องได้ ก็มีบางจุดที่มันกลายเป็นไม่สมเหตุสมผลไป เฉพาะอย่างยิ่งกับตัวละครแอนที่เอินเอินเล่น คือไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าถึงความสามารถของน้อง ที่เดิมทีก็เก่งรอบด้านอยู่แล้ว จะร้องจะเต้นหรือเล่นดนตรี ถ่ายแบบก็ได้ ภาษาก็เก่ง พอมางานแสดงก็ยังเอาอยู่ทุกซีน สีหน้าสีตาการเปลี่ยนอารมณ์ล้วนไม่มีอะไรให้ติ เป็นบุคลากรออลราวเดอร์ที่เก่งรอบด้านทั้งๆ ที่น้องไม่ใช่ซูเปอร์โซลเยอร์ด้วยซ้ำ แตเพราะน้องเป็นแอนนี่แหละแม้จะเล่นดีขนาดไหน แต่ออร่าของน้องมันโดดเด้งเสียจนเรารู้สึกว่าโดนผลักออกมาจากความอินในการเป็นเด็กแฟลตของน้องอยู่เรื่อยๆ เป็นความรู้สึกที่แปลกอยู่เหมือนกัน ทั้งๆ ที่น้องก็เล่นดีมากๆ แต่เราอินเข้าไปไม่ได้สักที

ทั้งนี้กับบทสรุปของเรื่องราวที่เหมือนจะไม่มีบทสรุปอะไร มันก็สะท้อนได้อย่างดีว่าแม้จะมีอะไรเกิดขึ้นวัฒจักรของคนแฟลตก็ไม่ได้เปลี่ยนกันได้ง่ายๆ มันยังคงหมุนวนไปอย่างเดิม กรอบของมันก็แกร่งกล้าและยืนยงเกินกว่าที่ความหวังและปาฏิหารย์อันบางเบาจะกระทบกระเทือนมันได้จนสุดท้ายหลายๆ ชีวิตก็ต้องยอมหมุนไปตามครรลองของมัน ไม่เห็นวี่แววถึงบทสรุป ไม่มีวี่แววของอะไรที่แปรเปลี่ยน วิถีคนแฟลตก็ยังเหมือนเดิม มีชีวิตแค่เพื่ออยู่ให้ถึงพรุ่งนี้อีกวันก็อาจเป็นความพยายามที่น่าชื่นชมแล้ว เพราะกับคนที่เกิดขึ้นในกรงนี้แต่แรก ก็ยากเหลือเกินที่จะโบยบินออกไปในชีพนี้