ไม่บ่อยนักที่เราจะได้ดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่งก่อนเข้าฉายในอเมริกา (คือแบบฉายก่อนจริงๆ จังๆ ไม่ใช่ได้ดูก่อนเพราะ Time Zone น่ะนะ) ดังนั้นแล้วผมจึงมีข้อมูลของเรื่องนี้ไม่มากนักก่อนเข้าไปชมถึงออฟฟิศของทางสหมงคลฟิลม์ที่เชิญไป คือต้องบอกก่อนว่าโดยปกติวิสัยแล้วหากได้รับเชิญไปดูภาพยนตร์เรื่องใด ผมมักจะไปหาดูกระแสหรือคะแนนรีวิวก่อน เพื่อจะได้วิเคราะห์ไปในตัวด้วยว่าทำไม ผู้คนจึงชอบหรือไม่ชอบภาพยนตร์เรื่องนั้นๆ แต่กับ Marrowbone นี้ สิ่งที่รู้อย่างเดียวคือ ชาร์ลี ฮีตัน นักแสดงหนุ่มจากซีรีส์ Stranger Things ก็เล่นเป็นหนึ่งในตัวนำของเรื่องนี้ด้วย
ดังนั้นแล้วความรู้สึกระหว่างดูเรื่องนี้คือผมเกือบจะคล้ายๆ เด็กทารกที่ไม่รู้อะไรเลย ไร้เดียงสามากๆ ปล่อยตัวไปตามเรื่องราวและมีความรู้สึกร่วมกับตัวภาพยนตร์ได้อย่างเต็มอิ่มกว่าครั้งใดๆ ก่อนจะพบตัวเองว่าทันทีที่เครดิตภาพยนตร์ขึ้น ผมมีนํ้าตาซึมเว๊ยเฮ้ย! คือโดยรวมตัวภาพยนตร์อาจไม่ใช่อะไรที่สุดขนาดนั้น แต่มันลงตัวมากๆ โดยเฉพาะองค์ 3 ของเรื่องที่ทั้งจุดพีคและบทสรุปของเรื่องทำให้มันเป็นที่น่าจดจำจริงๆ
Marrowbone จะเล่าถึง 4 พี่น้องที่พยายามจะหนีจากอดีตอันโหดร้าย แต่ก็ยังไม่วายถูกอดีตดังกล่าวตามรังควานเรื่อยๆ ในรูปแบบของความสยองขวัญสั่นประสาทซึ่งแฝงตัวเงียบงันภายในบ้าน เอาเป็นว่าผมเล่าได้แค่นี้จริงๆ เพราะหากคุณจะดูเรื่องนี้เต็มอรรถรสล่ะก็บอกเลยว่าห้ามโดนสปอยล์ในเลเวลเดียวกับ Star Wars กันเลย มิฉะนั้นความเพียรพยายามในการเดินเรื่องของตัวภาพยนตร์ในองค์ 1 และ 2 จะกลายเป็นไร้ความหมายไปในทันทีครับ
ซึ่งในส่วนนี้ต้องบอกว่าผู้กำกับมีฝีมือไม่เลวเลยแม้จะเพิ่งขึ้นมากำกับภาพยนตร์เป็นเรื่องแรก แต่มีชั้นเชิงการเล่าเรื่อง ลูกล่อ ลูกชน ลูกหลอกใช้ได้เลยครับ และพอไปถึงจุดพีคของเรื่องมันก็ราวกับภูเขาไฟได้ระเบิดออกมา และหักเรื่องราวไปอีกทางได้ภายในซีนเดียว อันนี้ยอดจนต้องยอมเลยครับ
เอาเป็นว่าอาทิตย์นี้ใครอยากหาภาพยนตร์สยองขวัญที่พล็อตเจ๋งๆ ดูล่ะก็ ผมแนะนำ Marrowbone ครับ แม้อาจจะไม่ใช่ภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์อะไร แต่มันก็เป็นอีก 1 เรื่องที่ควรค่าแก่การเข้าไปรับชมในโรงจริงๆ
