[รีวิว] Total War: PHARAOH – สนุกใช้ได้ แต่ขาดสเน่ห์ไปเยอะเลย

ตั้งแต่ที่เห็นตัวอย่างเปิดตัวออกมา ในฐานะอดีตแฟน Total War ที่เหนียวแน่นและยังคงตามเล่นในแทบทุกๆ ภาคแม้ไม่ได้ไฮป์ตัวลอยแบบแต่ก่อน ผมก็ถามตัวเองอยู่ตลอดว่า “ทำไมเราถึงต้องอยากเล่นสงครามอิยิปต์ยุคสำริดด้วยหว่า ใน Rome ก็มีไม่ใช่รึไง?” แม้ระหว่างเล่นมันก็ยังคงเป็นคำถามที่วนเวียน เพราะหากจะนับภาคนี้เป็นอีกหนึ่งภาคหลักของ Total War Historical มันก็ช่างคอมแพค ขาดไร้ซึ่งสีสันและความทะเยอทะยานอย่างที่เคยเป็น ไม่รู้สึกแม้กระทั่งว่าเขาทำเกมนี้มาเพื่อขาย DLC เสียด้วยซ้ำไป ขนาดว่านั่งหัวโด่เขียนรีวิวอยู่ในขณะนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาสร้างภาคนี้ขึ้นมาทำไมในช่วงเวลาที่ยากลำบากของบริษัท โดยที่ก็รู้ทั้งรู้ว่าแฟนๆ รอคอยการมาถึงของเกมใดอยู่

แต่โอเคแหละ ถึงจะตั้งคำถามอยู่แบบนั้น ทว่าทูบีแฟร์ Total War: PHARAOH ก็มีดีในแบบของตัวมันเอง มีฟีเจอร์ใหม่ๆ ให้ Total War ภาคถัดๆ ไปสามารถนำไปต่อยอดได้ ขณะเดียวกันจุดอ่อนของมันก็ร้ายแรงในระดับคริติคอล ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงรู้สึกว่าอยากให้มันเป็นเพียงแค่ภาคคั่นเวลา เพราะในภาพรวมบารมีขององค์รัมเซสที่ 2 นั้นยังไม่เพียงพอจะพาเราให้มอง Total War: PHARAOH เป็นภาคที่คุ้มราคาค่าตัวในระดับเดียวกับภาคหลักได้จริงๆ

เนื้อเรื่อง

จั่วหัวว่าเนื้อเรื่อง แต่ที่จริงแล้ว Total War เป็นเกมแนววางแผนที่มีความแซนด์บอกซ์สูง และจะมีเซ็ตติ้งของเรื่องราวหลวมๆ ให้ผู้เล่นได้พาอาณาจักรและผู้นำที่เลือกเล่น ไปสู่อำนาจหรือการล่มสลายก็ย่อมได้ทั้งนั้น

โดย Total War: PHARAOH มีเซ็ตติ้งหลักเป็นโลกยุคสำริด ที่ซึ่งอาณาจักรโบราณหลายร้อยปีก่อนคริสตกาล เหล่าอารยชนยุคแรกๆ ของโลกในแถบลุ่มแม่น้ำไทกริส,ยูเฟรติส อย่างอิยิปต์โบราณ, ฮิตไทต์ และ คานาอันไนต์ ทำสงครามเพื่อการแย่งชิงและเอาตัวรอดในวันที่โลกยุคสำริดใกล้ถึงกาลดับสูญเต็มแก่ ในกาลที่ความรุ่งเรืองโรยราและภัยจากทั่วเมดิเตอร์เรเนียนเข้าถาโถมอาณาจักรของคุณ คุณจะรอดจากการล่มสลายได้อย่างไร นี่คือโจทย์ที่ผู้เล่นต้องเผชิญในภาคนี้ครับ

เสียง

อย่างแรกที่รู้สึกได้ก็คือเพลงประกอบไม่ค่อยติดหูเท่าไหร่ คือมันไม่เชิงไม่ลงทุน แม้เราจะรู้สึกได้ว่านี่เป็นเกมเล็กกว่าที่เคย แต่ก็นั่นแหละครับ มันไม่เร้าเท่าภาคอื่นๆ ที่ทำให้เราฮัมเพลงของมันได้ทั้งวัน ขณะที่เสียงพากย์, เสียงบรรยาย และอาจรวมไปถึงแอดไวเซอร์ที่คอยให้คำแนะนำเราก็ถือว่าทำได้ตามมาตรฐาน ไม่ได้ว้าว แต่ก็ไม่มีอะไรแย่หรือผิดพลาด ส่วนเสียงตอนทำสงครามก็จัดว่าโช้งเช้งดีครับ ได้ฟีลชาวยุคสำริดตีกันและมันค่อนข้างแตกต่างจากยุคอื่นตีกันพอสมควร

กราฟิก

Total War Pharoah ยังคงเป็นเกมที่ให้กราฟิกที่สวยงามเช่นเคยโดยเฉพาะในโหมดแคมเปญ แม้ว่าแผนที่อาจจะไม่ได้ใหญ่มากมาย แต่เพราะแบบนั้นก็เลยเต็มไปด้วยรายละเอียดที่ทีมงานสามารถลงดีเทลได้อย่างเต็มที่ และมีความแตกต่างกันในแต่ละฝ่ายอยู่ประมาณหนึ่ง อาจมีเรื่องของ UI ที่ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยและสร้างความไม่คุ้นเคย รวมไปถึงคำแนะนำเวลาที่แอดไวเซอร์ออกมาพูด ที่ผมหาที่ปิดมันไม่เจอ ซึ่งเอาจริงๆ เลยมันควรมีปุ่มที่ปิดได้เลยรึเปล่านะ

ขณะที่ในโหมดสงคราม RTS ก็แสดงผลได้ดี เพียงแต่ความแห้งแล้งของยูนิตที่มีไม่มากไม่มายทำให้ความสวยงามของมันไม่ถูกส่งผ่านออกมาอย่างเต็มที่ และด้วยจุดนี้ทำให้หลายๆ ครั้งในสมรภูมิเราแยกยูนิตกันไม่ค่อยออก ไม่ค่อยมียูนิตที่โดดเด้งขึ้นมา มันอาจฟังดูไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ฟิลลิ่งที่คุณเอายูนิตระดับท็อปราคาแพงลงสนามแต่ดูไม่ต่างจากยูนิตรากหญ้าราคาย่อมเยาเท่าไหร่มันก็รู้สึกเฟลอยู่เล็กๆ เหมือนกัน นอกจากนี้ก็มีเรื่องยูนิตการ์ดที่ยังคงเป็นปัญหามาในหลายๆ ภาค คือปรับได้สองแบบก็จริง แต่แบบหนึ่งก็ไม่สวย ขณะที่อีกแบบก็ดูได้ยากเหลือเกิน นึกถึงสมัย Shogun 2 ที่ออกแบบมาได้สวยและดูง่ายจริงๆ

เกมเพลย์

พระเอกของ Total War: PHARAOH ผมยกให้ระบบแคมเปญที่มีความแคมแพค แต่ก็อัดแน่นไปด้วยฟีเจอร์จุกๆ ทั้งของใหม่และของเดิม ทำให้การวางแผนค่อนข้างทำได้ลุ่มลึกพอสมควร สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงอย่างมากคือการมีทรัพยากรแบ่งเป็น 5 แบบและมันมีความสำคัญในทุกมิติการเล่น ทั้งแต่ละแบบก็ยังหายากไม่เท่ากัน ทำให้เวลาจะยึดเมืองใดก็อาจต้องดูว่าเมืองนั้นมีทรัพยากรคุ้มให้เอาทหารไปละลายหรือไม่

ทรัพยากรยังส่งผลต่อเรื่องการฑูตด้วยถ้าอาณาจักรเรามีทรัพยากรไม่ตรงกับความต้องการของตลาด (ซึ่งจะผันผวนอยู่ตลอด) จะค่อนข้างลำบากในการทำข้อตกลงเรื่องต่างๆ กับฝ่ายอื่นๆ และภาคนี้ก็ไม่การเจรจาค้าขายระยะยาวมีแต่การแลกทรัพยากรกัน การบริหารทรัพยากรจึงค่อนข้างสำคัญเอามากๆ ส่วนคำสั่งการฑูตด้านอื่นๆ ก็มีตัวเลือกหลากหลายแต่ยังใช้ปั่นประสาทได้ไม่เท่าภาค Three Kingdoms

นอกจากนี้การจัดตั้งกองทัพภาคนี้ผมยังรู้สึกว่าสร้างได้ยากกว่าเดิมเพราะกินทรัพยากรขึ้นมาก ก็ต้องจัดการกันให้ดี และด้วยเหตุนี้ตัวเกมจึงมีอีกหนึ่งจุดเด่นคือการสร้างเมืองที่เพิ่มระบบ Outpost เข้ามา เพื่อสร้างความยืดหยุ่นขึ้นรวมไปถึงการวางแผนที่ลุ่มลึกกว่าเดิมในภาพใหญ่

เมื่อเล่นไปถึงจุดหนึ่งตัวเกมจะปลดล็อคระบบที่จะเป็นตัวกำหนดเป้าหมายและรูปแบบการเล่นคือจะเดินตามวิถีของฟาห์โรอิยิปต์หรือราชันแห่งฮิตไทต์ซึ่งก็จะมีแยกรูปแบบลงไปอีก ตรงนี้เหมือนเพิ่มเงื่อนไขในการเล่นเข้ามาอีกระดับ ยังไม่นับรวมรายละเอียดของการต้องเป็นผู้แข่งขันในการ0tได้รับความนิยมพอที่จะขึ้นเป็นผู้นำ ซึ่งระหว่างแข่งนั้นเราต้องทำแต้มที่ได้รับมาจากการทำสงคราม หรือไล่ล็อบบี้ ปล่อยข่าวเสื่อมเสียใส่คู่แข่งเพื่อลดความนิยม ตรงนี้จะมีความคล้ายๆ กับ Crusaders King แต่ก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว นอกจากนี้เมื่อเล่นใกล้ถึงเอนด์เกม คุณยังจะต้องเผชิญกับเหล่า Sea People ที่จะบุกเข้าทำลายอาณาจักรคุณจากทั่วทุกสารทิศ ซึ่งสามารถบอกได้เลยว่างานหยาบจัดๆ เป็นความท้าทายสูงสุดที่เกมจะมอบให้

แต่นั่นคือในส่วนที่เกมจะดีได้ เพราะในการลงไปคุมการรบเองนั้นภาคนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสนุกเลย ด้วยข้อจำกัดทางประวัติศาสตร์ทำให้มันมียูนิตที่น้อย แม้แต่ละฝ่ายจะค่อนข้างต่างกันทว่าก็มองออกกันได้ยากอยู่ดีมันดูคล้ายกันไปหมด สำหรับผมนี่คือสเน่ห์ที่สำคัญที่สุดซึ่งเกมภาคนี้สูญเสียมันไป และน้อยไม่ว่า เรายังไม่มีพวกทหารม้าไว้ใช้งานด้วย เนื่องจากวิทยาการอานม้ายังไม่ถูกคิดค้นขึ้นมา ทำให้การวางแทคติคต่างๆ นั้นลดน้อยถอยลงไปอีก และมันส่งผลต่อความสนุกของเกมอย่างชัดเจนเลยล่ะ

สรุป

อย่างที่บอกไปครับ ปกติแล้วผมมักจะชอบ Total War ที่สุดตอนได้ลงไปคุมทัพแล้วสู้เอง ทว่า Total War: PHARAOH ขาดสเน่ห์ตรงนั้นไปอย่างมาก ด้วยยูนิตที่ขาดไร้สีสันและความหลากหลาย มันทำให้ความสนุกในการเล่นตรงนี้ลดลงไปแบบแทบไม่อยากจะกดเข้าไปเล่นเลย แต่ในทางกลับกันเมคานิคของแคมเปญปรับปรุงใหม่ก็มีไดเรคชั่นที่น่าสนใจและอาจเป็น Total War ภาคแรกที่ผมรู้สึกได้ว่านั่งกดสร้างอาณาจักรบนแผนที่สนุกกว่าลงไปคุมทัพเอง ดังนั้นแล้วในแง่หนึ่ง Total War: PHARAOH ก็เป็นงานที่น่าชื่นชมของ Creative Assembly Sofia ซึ่งสามารถทำงานภายใต้ข้อจำกัดต่างๆ โดยเฉพาะในด้านประวัติศาสตร์แล้วยังออกมามีส่วนที่ชวนให้รู้สึกสนุกได้

แต่ก็อีกนั่นแหละ ถ้าธีมของยุคนี้มันจะมีข้อจำกัดจนทอนความสนุกให้หายไปมากมายได้ขนาดนี้ ความรู้สึกของผมก็คงวนกลับมายังคำถามข้างต้นที่เกิดขึ้นมาแต่แรกเริ่มอยู่ดี “ว่าทำไมเขาถึงอยากทำภาคนี้ออกมากันนะ?”