รีวิว The Last of Us Part II – ตัวอย่างชั้นดีของเกมระดับ AAA

ทีมงาน Online Station ขอขอบคุณบริษัท Sony Interactive Entertainment สาขาประเทศสิงคโปร์ ที่เอื้อเฟื้อโค้ดเกม The Last of Us Part II สำหรับการรีวิวมา ณ ที่นี้ด้วย

รีวิว The Last of Us Part II – ตัวอย่างชั้นดีของเกมระดับ AAA

แพลตฟอร์ม: PS4
ผู้พัฒนา: Naughty Dog
แนวเกม: แอ๊กชั่น / ผจญภัย
วางจำหน่าย: 19 มิถุนายน 2020

หากจะให้พูดถึงเกมที่น่าจดจำที่สุดของยุค PS3 คงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เห็น The Last of Us ถูกยกมาเป็นลำดับต้น ๆ ไม่ว่าจะด้วยคุณภาพของกราฟิก เกมเพลย์ที่สนุก หรือเนื้อเรื่องที่ตราตรึงใจ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีคนคาดหวังกับภาคต่อไว้ค่อนข้างสูงตั้งแต่ที่เกมยังไม่ถูกเปิดตัวด้วยซ้ำ แต่ความคาดหวังที่ว่าก็ยิ่งสูงขึ้นไปอีกเมื่อ Naughty Dog เปิดตัว The Last of Us Part II ที่งาน PlayStation Experience เมื่อกว่า 3 ปีก่อนด้วยเทรลเลอร์ที่การนำเสนอมีคุณภาพราวกับภาพยนตร์ ไม่เพียงเราจะเห็นถึงภาพลักษณ์ของกราฟิกที่พัฒนาขึ้น หากแต่เทรลเลอร์ดังกล่าวยังทำให้เรารู้ถึงแก่นของเนื้อเรื่องในภาคนี้ด้วยว่ามันจะถูกขับเคลื่อนด้วยความแค้นและความรุนแรงแน่นอน

The Last of Us Part II เป็นเหตุการณ์ 5 ปีให้หลังจากภาคแรกที่ Joel และ Ellie เดินทางมาจนถึงชุมชน Jackson ที่ค่อนข้างปลอดภัยจากอันตรายของโลกภายนอก แม้ทั้งคู่ทั้งได้ใช้ชีวิตสงบสุขอยู่ภายในชุมชนไปพร้อม ๆ กับรับหน้าที่ออกไปลาดตระเวนพื้นที่ภายนอกในบางเวลา แต่เนื้อเรื่องของภาคนี้จะเล่าผ่านมุมมองของ Ellie เป็นหลัก เพราะมีเหตุการณ์ที่เลวร้ายอย่างมากเกิดขึ้นกับเธอตั้งแต่ช่วงต้นเกม ทำให้ Ellie ต้องออกเดินทางจากชีวิตสงบสุขที่ Jackson เพื่อไปแก้แค้นผู้ที่ทำผิดต่อเธออย่างไม่ลดละ ดังที่ Naughty Dog เคยบอกเราว่า หากเกมภาคแรกเป็นเรื่องราวของความรักและความผูกพัน เกมภาคนี้จะเป็นเรื่องของความแค้นและความเกลียดชังแทน

แม้จะเป็นเกมฟอร์มยักษ์เกมแรก ๆ ของฝั่ง Sony ที่มีการแปลข้อความภาษาไทยเต็มรูปแบบ แต่การแปลโดยรวมถือว่าอยู่ในระดับที่ดีมาก แต่ละประโยคของทุกตัวละครเหมือนถูกแปลโดยอิงจากบุคคลิกของตัวละครและเหตุการณ์ มันจึงยิ่งทำให้เราเข้าถึงสถานการณ์ได้อย่างมีอรรถรสมากกว่าการเลือกใช้คำให้สละสลวย อาจมีบางจุดที่คำแปลไม่ตรงกับบริบทแบบ 100% แต่ก็ยังพอสื่อสารให้เข้าใจได้และนับเป็นจุดผิดพลาดที่เกิดขึ้นน้อยครั้ง อีกทั้งตัวอักษรของซับไตเติลยังปรับได้ทั้งขนาดและสี เราจึงสามารถเลือกรูปแบบของตัวหนังสือที่เป็นมิตรกับสายตาของตัวเองได้โดยง่าย

เกมเพลย์เป็นหนึ่งในจุดที่พัฒนาขึ้นมากของภาคนี้ การกระโดดด้วยปุ่มกากบาทและหลบหลีกด้วยปุ่ม L1 ทำให้ Ellie มีความคล่องตัวทั้งระหว่างการเดินทางและการต่อสู้มากกว่า Joel ในภาคแรกพอสมควร แม้จะลุยแหลกเอามันส์ได้ แต่มันก็ต้องแลกกับการที่คุณต้องเปลืองทรัพยากรณ์ด้านอาวุธที่มีจำกัดไปจนแทบเรียกว่าได้ไม่คุ้มเสีย เพราะศัตรูในแทบทุกพื้นที่จะอยู่รวมกันมากกว่าแค่ 2-3 คน (หรือตัว) เสมอ การเน้นลอบเร้นจัดการศัตรูด้วยความเงียบจึงกลายเป็นแนวทางที่ดีที่สุดของเกมไปโดยปริยาย เพราะแต่ละฉากล้วนมีสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการลอบเร้นและหลบหนีอยู่ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นพงหญ้าบนพื้นดินภายนอกหรือที่กั้นและช่องแคบต่าง ๆ ภายในบ้านหรืออาคาร ด้วยเหตุนี้แม้เราจะทำพลาดและถูกศัตรูพบตัว การเลือกหลบหนีเพื่อไปซ่อนตัวแล้วซุ่มโจมตีใหม่จึงมักเป็นทางเลือกที่ดีกว่าเสมอ

ฉากของเกมเป็นหนึ่งในสิ่งที่ถูกออกแบบมาได้ดีมาก ๆ ไม่ใช่แค่ความสวยงาม หากแต่เป็นการจัดวางสิ่งก่อสร้างและสภาพแวดล้อมต่าง ๆ ให้เอื้อต่อการหาทางไปต่อของผู้เล่นได้อย่างไม่ยากเย็น ผิดกับหลาย ๆ เกมที่มักจะใช้สีที่แตกต่างจากสภาพแวดล้อมโดยรอบเป็นตัวบอกทางไปต่อเป็นนัย ๆ ให้กับผู้เล่น หากจะให้ยกตัวอย่างจากเกมของ Naughty Dog ที่น่าจะเห็นได้ชัดที่สุดก็คงจะเป็น Uncharted 2: Among Thieves ที่ถ้าเราตามวัตถุหรือสิ่งก่อสร้างสีเหลืองไว้ก่อน ยังไงก็ต้องเจอทางไปต่อแน่ ๆ แต่ The Last of Us Part II กลับสามารถใช้แนวทางที่เป็นธรรมชาติได้มากกว่านั้น อย่างจุดหมายของ Ellie คือโรงพยาบาล เกมก็จะให้เราอยู่ในภูมิประเทศที่มองเห็นโรงพยาบาลจากระยะไกลก่อน สิ่งที่เราต้องทำก็แค่พยายามเดินไปตามทางที่มุ่งไปยังทิศเดียวโรงพยาบาลแค่นั้น หากเมื่อไหร่ที่เจอทางแยก ทิศที่ไม่ตรงกับเป้าหมายหลักของเรามันจะเป็นพื้นที่ไว้สำหรับการสำรวจเพื่อหาทรัพยากรณ์เสมอ

ด้วยแนวทางการออกแบบฉากดังกล่าว ทำให้เกมสามารถแยกเส้นทางสำหรับวัตถุประสงค์หลักและพื้นที่สำหรับสำรวจออกจากกันได้อย่างแยบยล เปรียบง่าย ๆ คือผู้เล่นจะรู้ได้โดยสามัญสำนึกว่าทางไหนคือเควสต์หลัก และทางไหนคือเควสต์รอง หากเลือกการสำรวจ เกมก็จะมีปริศนาเล็ก ๆ มาให้เสมอ ซึ่งปริศนาของเกมมักจะมาในรูปแบบที่ต้องใช้การสังเกตมากกว่าความคิด อย่างถ้าเราเจอประตูที่ล็อกอยู่ สิ่งที่เราต้องทำคือหาทางเข้าทางอื่น อย่างเช่นปีนป่ายวัตถุหรือสิ่งก่อสร้างโดยรอบ ไม่ใช่มองหากุญแจ หรือหากในกรณีของตู้เซฟที่เราจะพบเจอในหลาย ๆ พื้นที่ เบาะแสของรหัสก็มักจะอยู่บริเวณใกล้ ๆ นั้นเสมอ ประโยชน์ของปริศนาที่มีรูปแบบเรียบง่ายนี้จึงเป็นการออกแบบที่เหมาะสมกับตัวเกม เพราะไม่เพียงแต่มันจะไม่กินเวลาจนทำให้อารมณ์ความต่อเนื่องของเกมสะดุดลง แต่มันยังเป็นแรงผลักดันให้ผู้เล่นอยากที่จะสะสมทรัพยากรณ์ระหว่างทางอยู่เสมอด้วย นอกจากนี้การสำรวจยังให้รางวัลเป็น “อาหารเสริม” สำหรับพัฒนาความสามารถทางร่างกายอย่างการเพิ่มพลังชีวิตโดยรวมหรือสร้างและเก็บไอเทมได้ในปริมาณที่มากขึ้น ในขณะที่ “ชิ้นส่วน” จะสามารถนำไปอัปเกรดอาวุธต่าง ๆ ให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นขึ้น อย่างเช่นในด้านของความแรงและความเร็วในการบรรจุกระสุน เป็นต้น พูดง่าย ๆ คือยิ่งสำรวจ เรายิ่งมีทางเลือกในการเล่นที่รวดเร็วและสะดวกมากขึ้นในภายหลัง

ศัตรูที่เป็นคนไม่เพียงแต่จะมีภาพลักษณ์ที่แตกต่างกัน หากแต่ยังรวมไปถึงการใช้อาวุธและรูปแบบการจัดการกับผู้เล่นด้วย อย่างเช่นศัตรูกลุ่มแนวร่วมฯ หรือ WLF จะเพียบพร้อมด้วยอาวุธทางการทหารและมีสุนัขดมกลิ่น แต่ศัตรูที่เป็นมนุษย์ที่โดดเด่นที่สุดในภาคนี้ก็น่าจะเป็นกลุ่มลัทธิ Seraphite ที่หากระแคะระคายว่าเราอยู่ในพื้นที่ พวกเขาจะสื่อสารกันด้วยเสียงผิวปากที่มีรูปแบบเฉพาะตัว ทำให้เพิ่มความกดดันแก่เราได้ด้วยความไม่รู้ว่ามันคุยอะไรกัน เช่นเดียวกัน ศัตรูประเภทผู้ติดเชื้อก็จะมีรูปแบบที่แตกต่างกันไป ซึ่งการออกแบบที่ดีทำให้เราสามารถจำแนกมันจากระยะไกลได้จากลักษณะและพฤติกรรม รวมถึงเสียงของพวกมัน นอกจากนี้ บางพื้นที่ของเกมก็จะมีทั้งมนุษย์และผู้ติดเชื้ออยู่ในบริเวณเดียวกัน เราก็สามารถใช้กลยุทธ์ล่อให้ทั้งสองฝ่ายมาสู้กันเองแล้วเราก็อาศัยช่วงชุลมุนลักลอบไปยังจุดหมายหรือจะคอยเก็บศัตรูที่บาดเจ็บหรือลดจำนวนลงไปแล้วค่อยสำรวจหาทรัพยากรณ์บริเวณนั้นอย่างสบายใจก็ได้

การโหลดพื้นผิวไม่ทันอาจเกิดขึ้นได้ในบางครั้งแม้คุณจะเล่นบน PS4 Pro แล้วก็ตาม แต่เท่าที่เล่นจนจบเกมเราพบปัญหาดังกล่าวแค่เพียง 2-3 ครั้งเท่านั้น ซึ่งนอกเหนือจากนั้นแล้ว มันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะบอกว่านี่เป็นเกมที่มีกราฟิกสวยสมจริงมากที่สุดเกมหนึ่งบน PS4 แต่สิ่งที่เกื้อหนุนให้กราฟิกของเกมมีคุณภาพมากขึ้นไปอีกขั้นก็คือการเคลื่อนไหวที่เป็นธรรมชาติไม่เพียงแต่ในฉากคัตซีน หากแต่เป็นการเคลื่อนไหวระหว่างการเล่น อย่างการที่ Ellie อาจยกมือขึ้นมาพยายามเกาะหรือกันสิ่งกีดขวางข้างหน้าเมื่อเรากระโดดลงมาผิดเหลี่ยม หรือเธออาจจับหัวศัตรูไปฟาดกับกำแพงเพื่อปิดท้ายการโจมตีระยะประชิดโดยอัตโนมัติเพราะมันอยู่ใกล้มือ ซึ่งการใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ เหล่านี้ทำให้การนำเสนอด้านกราฟิกของเกมนี้มีความสมจริงขึ้นมากเลยทีเดียว

ในด้านของเสียง นอกจากดนตรีประกอบที่มีกีตาร์โปร่งเป็นเครื่องดนตรีหลักซึ่งเข้ากับภาพลักษณ์ของเกมเป็นอย่างดีมาตั้งแต่ภาคแรก สิ่งที่น่าชื่นชมของเกมภาคนี้ไม่ใช่แค่ความเพราะของเพลงแต่ละเพลง หากแต่เป็นจังหวะในการควบคุมการใช้เสียงเพลงประกอบเหล่านั้นได้อย่างเหมาะสมกับสถานการณ์ บางครั้งความเงียบก็สร้างบรรยากาศที่ลึกลับ กดดัน และน่ากลัวในการเล่นได้ดีกว่าการเร่งเสียงเพลงมากระตุ้นอารมณ์ตามสูตรสำเร็จ ในขณะที่เสียงบรรยากาศของธรรมชาติและเสียงที่เกิดจากการกระทำของตัวละครก็มีความสมจริงและหลากหลายมากพอให้เรารู้สึกว่ามันไม่มีอะไรขัดหูเลยแม้แต่น้อย ซึ่งนอกจากการใช้เสียงประกอบที่สมจริงของเกมจะทำให้ได้อรรถรสในการเล่นที่มากขึ้นแล้ว การบอกได้ว่าเสียงฝีเท้าหรือเสียงร้องของศัตรูค่อย ๆ ดังมาจากทิศทางไหนได้อย่างแม่นยำก็ยังเอื้อประโยชน์ในด้านของการเล่นได้เป็นอย่างดีด้วย

เช่นเดียวกับภาคแรก จุดเด่นของ The Last of Us Part II ยังอยู่ที่การนำเสนอเรื่องราวได้น่าติดตาม นอกจากเทคนิคด้านมุมกล้องระหว่างคัตซีนแล้ว ประสิทธิภาพด้านกราฟิกของเกมยังทำให้การแสดงสีหน้าและบทพูดของแต่ละตัวละครก็ถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้เราเชื่อในหลาย ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าและมีอารมณ์ร่วมไปกับมันได้อย่างไม่ยากเย็น ไม่เพียงแค่ในคัตซีน หากแต่ยังรวมถึงบทพูดระหว่างเกมเพลย์ของ Ellie กับตัวละครที่พบเจอระหว่างทางด้วย บางครั้งบทพูดที่เหมือนเป็นแค่การคุยเล่นโต้ตอบกันแค่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้เราทั้งอมยิ้ม หัวเราะ และรู้สึกเศร้าไปกับหลาย ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นแม้มันจะไม่ส่งผลต่อการดำเนินเนื้อเรื่องหลัก แต่ก็ช่วยให้เราเข้าใจความเป็นไปของโลกในเกมมากขึ้น

การถ่ายทอดความสัมพันธ์ของตัวละครทั้งเก่าและใหม่ล้วนถูกนำเสนอออกมาได้อย่างสมจริง หลาย ๆ การกระทำของแต่ละคนล้วนมีเหตุผลรองรับ เราจึงไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าใครเป็นคนดี ใครเป็นคนเลว นี่จึงเป็นตัวอย่างของการเขียนบทที่ดีซึ่งเราจะพบได้ในภาคนี้ แต่ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าการนำเสนอเรื่องราวของเกมจะสมบูรณ์แบบไปตลอดเวลา จริงอยู่ที่ความแค้นเป็นเหตุผลให้ Ellie กระทำการหลาย ๆ อย่างที่อาจดูโหดร้ายมากขึ้นเมื่อเทียบกับภาคก่อน แต่การนำเสนอของทีมงานในบางครั้งก็ดูเหมือนเป็นการมัดมือชกผู้เล่นจนเกินไป เปรียบเหมือนการมอบอิสระปลอม ๆ ให้เราผ่านรูปแบบของคอนโทรลเลอร์ที่มีปุ่มเพียงปุ่มเดียวให้กดเพื่อให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปโดยที่เรายังไม่ทันได้เชื่อกับการตัดสินใจของ Ellie ได้อย่างสนิทใจ ซึ่งความเคลือบแคลงรูปแบบนี้เกิดขึ้นเพราะตัวเกมยังไม่สามารถนำเสนอความคิดหรือความรู้สึกของตัวละครหลักให้ผู้เล่นเข้าถึงได้ลึกซึ้งพอ ในบางครั้งมันจึงอาจจะเป็นการดีกว่าหากตัวเกมนำเสนอเหตุการณ์นั้น ๆ ผ่านคัตซีนแทน ผิดกับในภาคแรกที่แม้ตอนจบจะมีเพียงเส้นทางเดียว แต่เราก็ยินดีบังคับให้ตัวละครเดินไปตามเส้นทางนั้นเพราะตัวเกมนำเสนอเรื่องราวได้ลุ่มลึกจนเราเข้าใจแต่ละการตัดสินใจของ Joel ได้อย่างไม่รู้สึกตะขัดตะขวงใจ

(ล่าง) โหมดช่วยเหลือสำหรับผู้มีปัญหาทางด้านสายตา

(ล่าง) โหมดช่วยเหลือสำหรับผู้มีปัญหาทางการได้ยิน

ข้อดี

จังหวะในการดำเนินเรื่องกลมกลืนไปกับเกมเพลย์
บทพูดและการแสดงถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างสมจริง
กราฟิกและเสียงประกอบช่วยสร้างบรรยากาศได้เป็นอย่างดี
การออกแบบฉากที่ชาญฉลาด
ตัวเลือกในการปรับความยากที่หลากหลาย เป็นมิตรกับผู้เล่นทุกประเภท

ข้อเสีย

บางเหตุการณ์สำคัญยัดเยียดความรู้สึกให้ผู้เล่นมากเกินไป

สรุป

โดยรวมแล้ว The Last of Us Part II อาจยังไม่ใช่เกมที่สมบูณ์แบบ แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือตัวเกมมีคุณภาพที่สูงมากในทุก ๆ ด้าน ทั้งเกมเพลย์ การออกแบบองค์ประกอบต่าง ๆ กราฟิก ดนตรี เสียงประกอบ การแสดง บทพูด รวมถึงจังหวะในการนำเสนอเนื้อเรื่องที่ทำได้ราวกับเป็นภาพยนตร์ชั้นดี แม้ระหว่างทางถนนอาจจะขรุขระไปบ้างก็ตาม